حكایت قرآنی كه به فضا فرستاده شد از زبان روزنامه نگار ایرانی
هوا فضا: «سه مدال از فدراسیون فضانوردان روسیه به خاطر ترویج فناوری فضایی در دنیا، دریافت كردم. همین طور مجموعه ای از كارت پستال های آثار استاد فرشچیان را بعنوان اثر ملی در سال 2006 به آقای پاول وینوگرادوف كه عازم سفر به فضا بود دادم تا در آنجا با آنها عكس بگیرد. همین طور قرآن را به آقای الكساندر كالری كه یكی از دوستان خوب و نزدیك من است هدیه كردم به جهت اینكه به سلامت به این سفر برود و ایشان هم قرآن را با خود به فضا برد.»
به گزارش هوا فضا به نقل از ایسنا، این جملات قسمتی از خاطرات «سیروس برزو» ـ استاد دانشگاه و روزنامه نگار ـ است که از زندگی در روسیه، دوران فروپاشی شوروی، آشنایی با فضانوردان مطرح جهان و همین طور چگونگی فرستادن قرآن به فضا عنوان می شود.
«سیروس برزو» در برنامه تلویزیونی «اتفاق» با اشاره به اینکه من چند ماه پس از کودتا به روسیه سفر کردم، اظهار داشت: در آن زمان مردم هنوز از قالب حکومت کمونیستی بیرون نیامده بودند، در دوران شوروی یک نکته اساسی که در کره شمالی هم مشابهش را می بینیم وجود داشت و آن اینکه مردم با وجود اینکه از رفاه کامل برخوردار نیستند، چون از جهان بیرونی خبر ندارند فکر می کنند خیلی خوشبخت هستند و در حقیقت خوشبختی مصنوعی دارند.
وی افزود: از یک نظر بد است چون حق هر انسانی است که زندگی طبیعی داشته باشد، اما از یک نظر هم خوب بود که توقع بالایی نداشتند و از همان حداقل راضی بودند، چون هنوز غرب نمادهای زندگی غربی را به آنها نشان نداده بود، در روستاها این رضایت خیلی بیشتر و در شهرهای بزرگ بواسطه آشنایی بیشتر با زندگی غربی کمتر بود. من بعد از آن که تصمیم گرفتم در روسیه زندگی کنم از یکی از استادان دانشگاه خانه ای اجاره کردم چون در دوران شوروی خانه از خودشان نداشتند حتی مغازه داران هم در واقع کارمند بودند و همه چیز مال دولت بود و این خانه در واقع از پدرخانم این استاد به آنها از قبل به ارث رسیده بود.
این پژوهشگر همین طور اظهار نمود: من در آن زمان دیدم موج رادیو عوض نمی گردد و چهار تا ایستگاه بیشتر ندارد، تلویزیون هم تعداد کانال های محدودی داشت، اما پس از فروپاشی به شکل سرسام آوری تعداد آنها بالا رفته بود که انواع و اقسام فیلم ها را نشان می دادند و در هر محله یک استودیو راه افتاده بود، چون در زمان شوروی ورود فیلم های هالیوودی محدود بود، پس بعد از فروپاشی مردم به شکل وحشتناکی به سمت فیلم های هالیوودی رفته بودند و چون دوبلور به اندازه کافی نبود تنها یک نفر در فیلم بجای همه حرف می زد؛ یعنی فیلم راوی داشت نه دوبلور، در کانال های محلی هم هر کانالی برمبنای سلیقه خود از فیلم های وسترن تا فیلم های غیراخلاقی نشان می دادند.
برزو با اشاره به اینکه مجری قانونی نبود تا بر این موارد نظارت داشته باشد، اظهار داشت: خود مجری قانون قانون شکن شده بود، در آن دوره ارزش پول شان کم شده و یک دلار معادل ۱۰ روبل بود و طرف نمی توانست زندگی کند، پلیس در خیابان به بهانه کمبود مدارک از مردم شیرینی می گرفت.
وی در پاسخ به این پرسش که «چرا در چنین شرایطی شما به روسیه رفتید» عنوان کرد: من در سال ۶۹ مجله ای منتشر می کردم با عنوان «مرزهای بی کران فضا» که در دوره خودش بسیار اعجاب انگیز بود و حدود ۲۵ شماره منتشر و تعطیل شد، من تمام ثروت مالی ام را برای این مجله دادم و متأسفانه نتوانست هزینه ها را برآورده کند، چون در آن زمان من به دو سفر نمایشگاه هوا و فضای مسکو رفته بودم آشناییتی پیدا کردم و در آنجا دانشگاه دولتی مسکو که رشته زبان فارسی داشت از من خواست در آن دانشگاه تدریس کنم.
این روزنامه نگار درباره چگونگی حضور خود در زمان حمله به پارلمان روسیه اظهار داشت: خبرنگار ذاتش همین است که کنجکاو است، من به همراه عده دیگری از خبرنگاران در داخل پارلمان بودیم که گفتند آنها که جزو اعتصابیون نیستند بروند بیرون می خواهند حمله کنند، ما را از آن ساختمان تا آن طرف خیابان بردند و در همین مسافت شش نفر را با تک تیرانداز زدند که حتی زمانی که من نشستم تا فیلم دوربینم را از زمین بردارم به سمت من شلیک کرده بودند که تیر به چراغ برق خورده بود و من آن گلوله را یادگاری برداشتم، داشتیم می آمدیم یکی از خبرنگارهای خارجی گفت سربازها فیلم ها را می گیرند، من فیلم ها را در زیر شلوارم پنهان کردم، شبش تمام اعتصابیون را گرفتند، رهبرهای آنها را بردند و بقیه را آزاد کردند.
برزو که بواسطه روزنامه نگاری و مقالات علمی دوستی صمیمانه ای با فضانوردان مطرح جهان داشته و یادگار، نشان و مدال هایی نیز در این عرصه دریافت کرده است، در ادامه اشاره کرد: من سه مدال از فدراسیون فضانوردان روسیه به خاطر ترویج فناوری فضایی در دنیا، دریافت کردم، همین طور مجموعه ای از کارت پستال های آثار استاد فرشچیان را بعنوان اثر ملی در سال ۲۰۰۶ به آقای پاول وینوگرادوف که عازم سفر به فضا بود دادم تا در آنجا با آنها عکس بگیرد، همین طور قرآن را به آقای الکساندر کالری که یکی از دوستان خوب و نزدیک من است هدیه کردم به جهت اینکه به سلامت به این سفر برود و ایشان هم قرآن را با خود به فضا برد.
این مروج علوم فضایی در آخر در پاسخ به این پرسش که «در حال حاضر در علوم فضایی روسیه پیشرفته تر است یا آمریکا» تصریح کرد: این مساله دو بُعد دارد، روس ها در دوران شوروی به سبب تفکر حزب کمونیست عقیده داشتند نباید اجازه دهیم که کامپیوتر از انسان جلوتر رود، در نتیجه در بخش سایبری عقب افتادند، بنا بر این آمریکایی ها در کاوشگران دور پرواز در فناوری های بدون حضور انسان موفق ترند، اما روس ها در بخش سفینه سرنشین دار در ایستگاه فضایی موفق ترند. در همین ایستگاه فضایی بین المللی اگر بخش روسی را بگیرید، بخش آمریکایی عملا کاری نمی تواند بکند، در سفینه سرنشین دار روس ها تجربیات بسایر ارزشمندی دارند مثل یکی از فضانوردان شان که یک سال و نیم بدون هیچ مشکلی در یک سفر فضایی ماند و برگشت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب