بازخوانی گفت وگوها با مردی كه بر فراز ماه، تنهاترین انسان جهان بود
هوا فضا: مایكل كالینز یكی از سه فضانورد آپولو 11 بود كه از بخش فرماندهی فضاپیما فداكارانه شاهد قدم نهادن همسفرانش روی ماه بود.
زومیت نوشت: فضانورد مایكل كالینز در جریان فرود نیل آرمسترانگ و باز آلدرین روی ماه، یك شب زنده داری را روی مدار ماه تجربه می كرد؛ اما به قول خودش در این مدت چندان احساس تنهایی نكرد. او می گوید نیم قرن است كه در حال پاسخ دادن به سوالات تكراری خبرنگاران است. او به این پرسش فكر می كند كه: «آقای كالینز آیا شما تنهاترین مرد در تاریخِ تنهای این سیاره ی تنها پشت ماهِ تنها، در این مدارِ تنها بودید؟ آیا شما خیلی تنها نبودید؟» كالینز فضانورد فراموش شده ی آپولو ۱۱ است؛ كسی كه نزدیك به ۹۶ كیلومتر بالاتر از سطح ماه در ماژول فرماندهی آپولو در انتظار بازگشت تنها همسفرانش یعنی نیل و باز بود. او به زمان تنهایی خود روی این بخش از فضاپیما كه كلمبیا نامیده می شد، توجهی نداشت. كالینز دراین باره می گوید: من یك قلمرو كوچك و زیبا داشتم. همه ی آن مال من بود. من امپراطور و كاپیتان آن بودم و این كاملا راحت بود. من حتی قهوه ی گرم هم داشتم. برخلاف نیم میلیارد جمعیت روی زمین، كالینز برنامه ی زنده ی تلویزیونی اولین گام های آرمسترانگ روی ماه را ندید. هیچ تلویزیونی در ماژول فرماندهی وجود نداشت. حتی اگر چنین چیزی در آنجا بود، او آنرا نمی دید. كالینز در آن لحظه بر فراز نیمه ی پنهان ماه قرار داشت و تمام ارتباطاتش قطع بود. او جمله ی تاریخی آرمسترنگ را از دست داد: این قدمی كوچك برای یك انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است. كالینز در یك مجموعه مصاحبه در دهه ی ۱۹۶۰ از زندگی خود بعنوان فضانورد ناسا سخن گفت؛ دو مورد با خبرنگاران نیویورك تایمز و یك مورد هم با نمایش نامه نویسی به نام جی تی راجرز. كالینز سوالاتی را كه اغلب از او پرسیده می شد، نیز مورد بحث قرار داد. وقتی در تاریخ ۱۶ ژوئیه ی ۱۹۶۹ روی سكوی پرتاپ آماده ی پرواز بودید، چه احساسی داشتید؟ كالینز گفت: «داشتم به این مساله فكر می كردم كه روزانه و به ازای هر مایل چند دلار برای این سفر هزینه می كنیم؟» البته وی این را به شوخی گفت ولی در این مورد توضیح داد كه با دقت در حال كامل كردن وظایف عنوان شده در لیست كارهای خود بود: من درمورد اینكه هر جزء كار را درست انجام دهم، عصبی بودم. به سبب اینكه این دیگر روز موعود بود و سهل انگاری در آن جایی نداشت.
مایل كالینز تحت آموزش در یك شبیه ساز در ژوئن ۱۹۶۹ آیا شما هنگام جداشدن آرمسترانگ و آلدرین از ماژول فرماندهی و عزیمت آنها به سطح ماه ماژول ماه نشین نگران بودید؟ كالینز اظهار داشت: «من فكر می كردم كه این بخش از كار خوب پیش خواهد رفت. نیل خلبانی بسیار لایق بود و سطح همانطور كه ما می دانستیم، موانعی داشت؛ اما ماه مناطق هموار زیادی هم برای فرود آمدن دارد.» فرود بر سطح ماه از آن چه پیش بینی شده بود، دشوارتر بود و سطحی كه تصور می شد، هموار باشد ناهموار و پر از تخته سنگ بود. آرمسترانگ به دنبال نقطه ای هموار می گشت و درنهایت در صورتیكه كمتر از تنها ۳۰ ثانیه سوخت باقی مانده بود، بر سطح ماه فرود آمد. كالینز بیشتر درمورد بازگشت آنها نگران بود. اگر مشكلی در ارتباط با موتور ماژول صعود ماه نشین پیش می آمد، امكان داشت آرمسترانگ و آلدرین روی سطح ماه یا در یك مدار نامناسب گیر بیفتند. كالینز در چنین وضعیتی مجبور بود برای بازیابی آنها جابه جا شود. وی گفت كه در اطراف گردنش پاكتی داشت كه حاوی ۱۸ طرح احتمالی بود. او اظهار داشت: چه اتفاقی خواهد افتاد اگر آنها به این سمت تغییر مسیر دهند، آن یكی مسیر چه؟... بعضی از آنها چنان عجیب وغریب بودند كه ما هیچگاه آنها را واقعا تمرین نكرده بودیم. اگر كالینز نتواند آرمسترانگ و آلدرین را به خانه برگرداند، چه؟ كالینز در پاسخ می گوید: من قصد خودكشی نداشتم. من خود به خانه باز می گشتم و آنها هم این را می دانستند. من مجبور نبودم كه با آنها در این مورد بحث كنم و آنها هم مجبور نبودند كه با من بحث كنند. اما این نمی توانست سفر خوبی به سمت خانه باشد. وقتی آرمسترانگ و آلدرین با موفقیت به ماژول فرماندهی بازگشتند، كالینز به آنها چه گفت؟ كالینز به خاطر می آورد كه از دیدن آنها چندان هم خوشحال نشد: آنها كثیف بودند. لباس های سفیدشان از زانو به پایین به خاطر سنگ ها و گرد وغبار ماه سیاه و چركین شده بود. من با خود فكر كردم كه باید آنرا در ماژول فرماندهی جای دهم. من باید همه چیز را تمیز كنم. اما كالینز می گوید به خاطر نمی آورد كه وقتی آنها وارد شدند، به آنها چه اظهار داشت: من نمی دانم. بارها این سؤال از من پرسیده شده است، ولی پاسخی پیدا نكرده ام. من آنرا فراموش كرده ام. سه روز بعد، كپسول آپولو ۱۱ در اقیانوس آرام فرود آمد. كالینز می گوید: من شگفت زده شده بودم كه تمام این قطعات مكانیكی كوچك دقیقا به همان شكلی كه توصیف شده بودند، كار كردند و ما توانسته بودیم آن چه جان اف كندی به ما گفته بود را بدون هیچ مشكلی انجام دهیم.
بازگشت به ساختمان آموزش خدمه ی پرواز ایستگاه فضایی كندی، یك هفته بعد از پرواز ۱۹۶۹ مایكل كالینز حالا ۸۸ ساله است. وی در زمان سفر خود به ماه ۳۸ سال داشت. تمام سه فضانورد آپولو ۱۱ متولد سال ۱۹۳۰ بودند. كالینز در پیشگفتار كتاب «حمل آتش» كه گزارشی دقیق از جزئیات سفر آپولو ۱۱ بود، چنین نوشت: ما خوش شانس بودیم كه در زمان درست و در جای درست قرار گرفتیم. همچون بیشتر فضانوردان اولیه ی ناسا، كالینز هم یك خلبان آزمایشی نیروی هوایی آمریكا بود. وی در سال ۱۹۶۲ برای ناسا درخواست داد ولی درخواستش رد شد. او باردیگر سال بعد درخواست خودرا بیان كرد و این دفعه پذیرفته شد. آموزش های فضانوردان شامل سفر به گرند كنیون برای یادگیری اصول زمین شناسی و آموزش زنده ماندن در جنگل است تا اگر آنها در شرایط دشواری قرار گرفته یا در منطقه ی دور از انتظاری فرود آیند، بتوانند زنده بمانند. كالینز در این زمینه توضیح می دهد: هنگامی كه قبول كردم یك فضانورد باشم، واقعا نمی دانستم و نپرسیده بودم كه محوطه های آموزشی در كجا امكان دارد باشد. می دانید، اگر كسی به من می اظهار داشت كه مقرر است مارمولك های ایگوانا را در جنگل های پاناما بخورم، می گفتم كه آیا واقعا چنین چیزی لازم است؟
تصویری با نوردهی دوگانه؛ از چپ روی پله ها: ویلیام آندرس، كالینز و فرانك بورمن درحال كار با شبیه ساز ماموریت آپولو در یك مركزآموزشی به منظور كسب آمادگی برای ماموریت آپولو ۸
راست: ماژول فرماندهی كلمبیا حامل كالینز كه در مدار ماه قرار گرفته و از سطح نشین ایگل كه آلدرین و آرمسترانگ را حمل می كند، جدا شده است. چپ: كالینز در جریان ماموریت نخستین پرواز فضایی كالینز جمنای ۱۰، یكی از ماموریت های قبل از آپولو بود كه در جریان آن، ناسا اطلاعاتی درمورد جزئیات مانورهای مداری مانند اتصال فضاپیماها به دست آورد. علت اینكه او به آپولو ۱۱ رسید، جراحی كمرش بود. كالینز در ابتدا قرار بود خلبان ماژول فرماندهی آپولو ۸ باشد كه اولین ماموریت وی در مدار ماه (نه فرود روی آن) محسوب می شد؛ اما وی به تدریج در راه رفتن گرفتار مشكل شد و پارگی دیسك ستون فقراتش سبب شد كه در این ماموریت جیمز لاول بجای او به سمت ماه اعزام شود. بااین حال، جراحی كالینز موفقیت آمیز بود و بعد از كسب سلامتی برای ماموریت آپولو ۱۱ درنظر گرفته شد. كالینز می توانست یك پرواز فضایی دیگر را بعنوان فرمانده آپولو ۱۷ نیز تجربه كند؛ اما پیش از پرواز آپولو ۱۱، تصمیم به خروج از برنامه گرفته بود؛ برای اینكه زندگی بعنوان یك فضانورد، او را از خانواده اش دور كرده بود. او به دیك اسلایتون از دفتر فضانوردی كه یكی از فضانوردان گروه مركوری ۷ بود، این گونه اظهار داشت: اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، من از این جا می روم. پس از آن كه كالینز در سال ۱۹۷۰ ناسا را ترك كرد، ابتدا در اداره ی امور عمومی مشغول به كار شد و پس آن مدیریت موزه ی ملی هوا و فضا را بر عهده گرفت و بر ساخت ساختمان فعلی پارك نشنال مال در واشنگتن نظارت داشت. كالینز هنوز هم منظره ی ماه را وقتی نزدیك آن بود، به خاطر می آورد: ماه كل یك پنجره را پر می كرد و كاملا سه بعدی بود. نورها بسیار روشن تر و تاریكی ها بسیار تیره تر بودند. مرز بین آنها كاملا آشكار بود. خورشید در پشت ماه قرار داشت و نور آن از لبه های ماه فرو می ریخت. این با شكوه ترین منظره ای است كه می توانید در زندگی بینید. اما این منظره ی زمین از ۲۳۰ هزار مایلی بود كه او را تحت تأثیر قرار داد؛ آبی و سفید با لكه های قهوه ای: چیزی كه واقعا مرا شگفت زده كرد، حس شكنندگی بود كه در مورد زمین پیدا كردم و تا به امروز هم علت آنرا نمی دانم. من حس كردم كه آن كوچك، درخشان، زیبا، آشنا و شكننده است.
كالینز در سال ۱۹۷۰ طی یك كنفرانس خبری بعد از ماموریت آپولو ۱۱، ناسا را ترك كرد 2121
منبع: هوا فضا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب